Ondanks de corona is deze man ontzettend druk. Het interview liet wat langer op zich wachten, omdat er nog even een NK tussendoor gespeeld moest worden. Een succesvol NK, want deze meneer ging met twee nationale titels naar huis: één voor het enkelspel en één voor het dubbelspel. Er gaat ongetwijfeld een lampje branden als u dit leest, we hebben het natuurlijk over niemand minder dan de bekende Dalenaar Tom Egberink.
Tom werd in 1992 geboren met een half been, waarbij er een bot ontbrak in zijn bovenbeen. Zijn onderbeen fungeert eigenlijk als bovenbeen. Door problemen met groei en de pijn die dit met zich meebracht, werd bij Tom op negenjarige leeftijd zijn voet geamputeerd en kreeg hij een prothese.
Heilige gras Wimbledon
Prothese of geen prothese, niets hield Tom tegen. Toen hij eindelijk op voetbal mocht, was dat een droom die uitkwam. “Ik heb een aantal jaren met trots het doel mogen verdedigen bij VV Dalen. Toch bleek na een aantal jaren dat het door mijn handicap niet meer mogelijk was om dit vol te houden”. Toen kwam het rolstoeltennissen in beeld.
“Ik ben begonnen op de tennisbanen in Oosterhesselen. Al mijn tijd en energie stak ik in het rolstoeltennissen. Met succes, want ik heb zelfs op het heilige gras van Wimbledon mogen spelen!” Tom grapt: “Ik hoor jullie denken, wie had dat gedacht van een jongetje uit Dalen.”
Operatie na operatie
Toch verliep het niet altijd van een leien dakje. Tom’s elleboog had en heeft eigenlijk nog steeds veel te verduren. Begin dit jaar, vóór corona, is Tom nog geopereerd aan zijn elleboog, voor de zesde keer in zeven jaar tijd. “Dat is natuurlijk niet niks. Ik kan er helaas niets aan doen, het is genetisch bepaald. Het is een soort botverkalking, waarbij er losse stukjes rond gaan zwemmen in mijn elleboog en dan de zenuw raken. Hierdoor is de pijn niet te verdragen en moet het altijd verwijderd worden. Gelukkig heb ik een goede arts die altijd weet wat er moet gebeuren en mijn herstel is ook altijd sneller dan verwacht. Toch hoop ik dat deze operatie de laatste is geweest en dat ik met een goeie arm kan doorspelen.”
Trainen
Ondanks de coronaperiode is Tom volop aan het trainen. Zijn pijlen zijn onder andere gericht op de Paralympics in Tokyo, die verplaatst zijn naar augustus 2021. “We werken normaal een aantal weken toe naar een toernooiperiode. Elke dag starten we om 7.15 uur in Amstelveen bij het nationale tenniscenter en zijn dan rond een uur of 4 klaar. We willen strijden om een medaille op de Paralympics, het zal heel zwaar worden, maar dat heb ik er zeker voor over. Daarnaast is de tour voor ons weer van start gegaan op 1 september. Het is nog afwachten welke toernooien er gespeeld kunnen worden in verband met corona, maar momenteel lijken de Grand Slams (US Open en Roland Garros) door te gaan. Gelukkig hadden we pasgeleden een extra NK, zodat we toch weer wat wedstrijden konden spelen. Het is dan ook wel heel fijn en bijzonder om Nederlands Kampioen te worden in deze gekke tijd.”
Grand Slam titel
Als we teruggaan naar het mooiste moment uit de carrière van Tom, noemt hij resoluut de Wimbledon titel. “Natuurlijk is elke titel een hele bijzondere om te winnen, maar de mooiste en meest speciale is toch de Grand Slam titel op Wimbledon, in hetzelfde jaar als Federer, waarbij ik ’s avonds met hem op het gala was”, glundert Tom.
Tom’s doel is om ooit nummer 1 van de wereld te worden. Hij is hard op weg, want momenteel heeft hij z’n hoogste positie ooit behaald: plek nummer 8 van de wereld. “Toen ik geblesseerd raakte, ben ik gezakt naar plek 49, waar ikzelf uiteraard niet heel vrolijk van werd. Ik heb mezelf terug weten te vechten naar de top 10, iets wat zeker niet makkelijk is, aangezien de competitie bij de mannen onwijs sterk is.”
Naast nummer 1 van de wereld worden, wil Tom uiteraard ook graag een medaille scoren op de Paralympics in Tokyo. Maar niet alleen winnen en nóg beter worden staat op zijn lijstje, Tom zou ook graag het rolstoeltennissen meer op de kaart willen zetten en de jeugd met een handicap meer aan het sporten krijgen. “Niets is onmogelijk, dit wil ik graag laten zien aan de jeugd met een handicap!”
