Donderdag besliste de rechter dat het concert van Rammstein in Groningen op 6 en 7 juli door kon gaan. De rechtspraak was aangespannen door de Stichting Natuurbeschermingswacht. De provincie Groningen had een vergunning afgegeven voor de gebruikelijke vuurwerkshow tijden de optredens van Rammstein, terwijl de gemeente Groningen een vergunning had verleend om de toegestane geluidsnorm te verhogen tot 103 decibel.
Dit bericht doet mij terug denken aan de perikelen naar aanloop van het Pearl Village & Weijdepop Festival in Dalen. Ook hier werd bezwaar gemaakt, niet tegen het festival, maar net als in Groningen tegen de afgegeven vergunning.
Maar Dalen is geen Groningen. De rechter hoefde bij ons geen uitspraak te doen. De gemeente, de bezwaarmakers en het organisatiecomité zijn er in goed overleg uitgekomen en er zijn afspraken gemaakt dat het festival ook de komende jaren door kan gaan. Een dank aan alle partijen is op zijn plaats.
Waarin een klein dorp groot kan zijn!!
Normaal ga ik alleen de zondag naar het festival. Mooie rustige muziek. Veel mensen van mijn leeftijd en ook ouders met kinderen. Zoals ieder jaar hoefden de kinderen zich niet te vervelen. Onder andere spijkerbroek hangen; proberen de bal tussen de benen van een opblaaspop door te schieten; schminken; kinderdisco en nog veel meer. De kinderen hadden veel plezier en de ouders konden lekker bijkletsen onder het genot van een borrel. Het was warm, dorstig weer. In de loop van de morgen werd de organisatie vereerd met hoog geestelijk bezoek. De Bisschop Festivalis en de nonnen Kato en Lieke zegenden de dag in. Voor de nonnen was dit een uitje; zo vaak kwamen ze niet uit het klooster. Het ging zo ver dat ze met ontblote benen een paar bejaarde heren die rustig op een bank zaten, begonnen te vertroetelen.
Toen werd het tijd voor de bisschop om in te grijpen en ze kregen opdracht zich bezig te houden met het maken van suikerspinnen voor de kinderen. Het was weer een prachtige middag. Ik heb genoten. Toen het weer dreigde om te slaan heb ik de auto opgezocht en ben richting noorden naar huis gegaan.
Onderweg dacht ik aan vroeger. Ik was een jaar of 15. Bij ons thuis stond de radio altijd op Hilversum 1. Een nieuwszender. Tussendoor wel muziek. Eddy Christiani, De Selvera’s, Willie Alberti. hoofdzakelijk Nederlandstalig. En de familieprogramma’s zoals de Bonte Dinsdag Avondtrein, Negen Heit de Klok en Showboat. Dit waren programma’s voor het hele gezin.
Wij als opgroeiende jeugd hadden hier op den duur niet zo veel mee op. De Engelstalige muziek sprak ons meer aan. Als we de kans kregen stemden we de radio af op Radio Luxemburg. Daarop werd onze muziek gedraaid. Dit viel niet altijd in goede aarde bij mijn ouders en ging en moest de radio terug naar Hilversum 1. Dit gaf wel eens discussie in het gezin.
Toch zijn mijn ouders wel gewend geraakt aan onze muziek zoals Beat, Pop, Rock.
En de geschiedenis herhaalt zich. Ben getrouwd en er komen kinderen. Ook zij luisteren naar hun muziek. Ook zij hadden niet zoveel op met onze muziek.
Maar de tijden zijn veranderd. Ieder kind heeft een eigen kamer. Vaak ook met een eigen radio of geluidsinstallatie. Ze luisteren naar wat ze willen, niet naar de radio, maar op een geluidsinstallatie met CD – of platenspeler. En dan hun muziek. BOEM… BOEM…. BOEM! House , Hardcore, Metal, of hoe die muziekgenres ook allemaal mogen heten. Tegen de tijd dat de ruiten in ons huis gaan trillen vraag -schreeuw- ik naar boven of ze misschien een koptelefoon op kunnen zetten. Helemaal als de buren beginnen te klagen is de boot aan.
En zij gaan naar Houseparty’s , Hardcore party’s. Festivals noemen ze dit. Ik moet er niks van hebben.
Naar aanleiding van alle commotie rond het optreden van Rammstein in Groningen, besloot ik donderdagavond eens in de buurt van het stadspark te kijken en te luisteren. Ik was niet de enige. Meer mensen hadden dezelfde gedachten. Veel lawaai, hoge vlammen en een dikke rook boven het terrein. Ik ben niet zo lang gebleven. Zou er bij Pearl Village ook zoveel lawaai zijn? Ik besloot om zaterdagavond naar Pearl Village te gaan.
Dus ben ik zaterdag afgereisd naar Dalen en heb een ticket gekocht voor Pearl Village. De route naar het terrein werd duidelijk aangegeven. Er waren verkeersregelaars en beveiligers die er voor zorgden dat alles ordelijk verliep. Op vier plaatsen waren er optredens.
Wat mij opviel was dat er niet alleen jongeren waren. Ik zag de jeugd, de oudere jeugd en zelfs de bejaarde jeugd. Dit festival werd samen gevierd. Jong en oud. Ik reken mij ook tot de bejaarde jeugd. Jullie vinden het misschien gek maar het meeste heb ik genoten van de disco in de Knapschuur. Hoewel de muziek harder was dan vroeger (toen konden we nog wel enigszins met elkaar praten) zag ik de jeugd samen met elkaar hossen, springen, handen in de lucht, even nergens aandenken. Ze leven nu! Morgen is nog ver weg.
Toen ik naar huis ging heb ik nog even op afstand staan luisteren. Pearl Village is geen Rammstein. Ik denk niet dat de naaste bewoners veel last hebben gehad van te harde muziek. Buiten het festivalterrein was voldoende toezicht. Ik denk dat alles goed georganiseerd was.
Ik leef nog steeds in de jaren 70 – 80 van de vorige eeuw. Dit waren mijn jaren: Flower Power, Provo, The Beatles en The Rolling Stones.
Ik kan moeilijk wennen aan de hedendaagse muziek. Ik vind het te hard, het ritme is anders. Het is voor mij niet herkenbaar. Maar mag ik verwachten dat de jeugd dezelfde muziek mooi vindt die ik mooi vind? Is dat niet egoïstisch van mij?
Ik heb zaterdag ervaren dat de jeugd in de Knapschuur net zoveel geniet van hun muziek als ik van de muziek in mijn jonge jaren.
Het is nu hun tijd; hun muziek! Dat heb ik te accepteren. Ik zal een stap naar de 21e eeuw moeten zetten.
D(w)aler
