Frits zwaait af als fotograaf
Tussen de fluitende vogeltjes en het weelderige groen, op een mooi plekje op het Ermerzand, treffen we Frits Mölder (80 jaar). Daar woont hij met zijn vrouw Diny en hun prachtige witte hond Joy. We praten met hem over zijn afscheid als fotograaf bij SamenDalen, over zijn band met Dalen, over zijn leven en zijn werk, over het fotografievak en over zijn plannen voor de toekomst.
Hoe komt het dat je stopt met fotografie voor SamenDalen?
“Het gaat goed, we hebben een mooi leven, maar ik word ouder en moet rekening houden met fysieke klachten. Dat is ook de reden dat ik stop als fotograaf; ik heb veel last van artrose in mijn handen en in mijn nek en het maken van fotoreportages is fysiek te zwaar geworden. Als ik foto’s heb gemaakt heb ik daarna een of twee dagen veel last. Dat gaat niet meer.”
Kun je iets vertellen over je leven en je werk?
“Ik ben geboren in Dalen. Na mijn hbo-opleiding elektrotechniek/ meet- en regeltechniek en na mijn militaire dienst ben ik gaan werken bij de Shell in Rotterdam. Ik woonde toen nog bij mijn ouders in Dalen. Ik wil altijd één keer in de week de kerktoren van Dalen zien en met mijn supervisor kon ik regelen dat ik ieder weekend in Dalen kon zijn. Maar op een gegeven moment mocht dat van de hogere bazen niet meer. Toen ben ik weggegaan bij de Shell. Daarna ben ik in Coevorden gaan werken bij Vonk.
Ik kreeg verkering met Diny en we gingen in Dalen wonen aan de Iemakkersteeg.
Ik had al sinds mijn zestiende jaar gewerkt bij café Cornelis. Ik heb altijd gezegd dat ik caféhouder wilde worden, maar mijn vader wilde dat ik mijn opleiding afmaakte en praktijkervaring opdeed. We kregen de kans om Cornelis over te nemen, dat was zo rond ’76-’77. Diny en ik hebben dat met heel veel plezier negen jaar gedaan. Ik ben daar rijk geworden aan ervaring; mensenkennis, situaties beoordelen, raad geven. Ik ben altijd uitgegaan van het goede van de mensen.
We moesten stoppen met Cornelis en ik ben bij de AKZO gaan werken. In verband met mijn werk zijn we verhuisd naar Holwierde in Groningen. Daarna hebben we vier jaar in Holwierde in Groningen gewoond en werkte ik bij de AKZO. We wilden graag weer terug naar Dalen. Diny werd ambtenaar van de burgerlijke stand in Coevorden en ik werd installatiedirecteur bij Sunvic. Daar heb ik ook veel geleerd. Ik ben een beetje een boerenmanager; ik heb wel verstand van mensen, maar niet van zaken. Ik vond het werk leuk, maar die mentaliteit van steeds meer en de manier van zaken doen stonden me niet aan en ik ging daar weg. Daarna heb ik nog freelance-werk gedaan en ik ben bij de Gasunie gaan werken. We hebben toen nog gewoond boven een café in Schoonebeek, waar Diny werkte. Daarna woonden we in Stadskanaal. Zo’n twintig jaar geleden zijn we hier op het Ermerzand komen wonen. Bij de Gasunie ben ik gebleven tot mijn 68e, toen moest ik weg. Ik had nog wel willen blijven werken daar, want dat is de mooiste tijd van mijn werkende leven geweest.”
Wat een veranderingen!
“We zijn wel tien keer verhuisd. Diny en ik zijn niet bang voor verandering, daar staan we om bekend. We doen iets zolang we er plezier in hebben en als dat niet meer zo is dan stoppen we gelijk. We kunnen heel impulsief een besluit nemen. Dat doen we nu ook weer, nu we besloten hebben hier weg te gaan van Ermerzand. We willen terugkeren naar Dalen of omgeving. Daar willen we samen met onze jongste zoon en zijn gezin graag een huis met een kangoeroewoning of een tiny house voor Diny en mij kopen. Dan is er hulp beschikbaar voor als dat nodig is.”
Wat betekent fotograferen voor jou?
“Toen ik -onder protest- met pensioen ging dacht ik: “Wat moet je nou gaan doen?” Bij de Gasunie fotografeerde ik al, dat vond ik leuk. Ik kocht een goede digitale camera en wilde op een fotografiecursus gaan. Een buurman hier kon goed fotograferen en hij bood aan een paar keer per week met mij op pad te gaan om natuurfoto’s te maken. Ik heb veel van hem geleerd, hij bracht me de techniek bij en ik ontdekte veel mooie plekken in de omgeving.”
Frits laat ons een aantal van zijn natuurfoto’s zien en ze zijn inderdaad prachtig. Frits is zelf te bescheiden om het te vermelden, maar hij heeft met zijn foto’s ook prijzen gewonnen. (De foto’s bij dit interview zijn gemaakt door Frits)
Hoe kwam je bij SamenDalen terecht?
“Ik kende Grietje (Smit) en Geert (Habing) al heel lang. Toen Grietje begon met het opzetten van SamenDalen vroeg ze of ze mijn foto’s mocht gebruiken en zo kreeg ik het almaar drukker met fotograferen voor SamenDalen. Het werk houdt natuurlijk meer in dan het maken van de foto’s; daarna komt de bewerking nog. Mijn eerste liefde was natuurfotografie en dat verwaterde wat want ik had mijn handen vol aan SamenDalen.”
Hoe was het voor je om in het team fotografen te zitten?
“Gaandeweg kwamen er fotografen bij. Het fototeam bestaat nu uit zes mensen, vier vrouwen en twee mannen. Naar aanleiding van de agenda van SamenDalen verdelen we de fotoklussen. Ieder heeft zo zijn of haar specialisme. Kwalitatief zijn het heel goede fotografen en ik vind de foto’s van de collega’s grandioos! We doen ons best om verrassende foto’s te maken, anders wordt het al gauw repeterend. Het is mooi werk, dat me veel plezier gaf. Ook de samenwerking met de andere fotografen heb ik heel plezierig gevonden en ik geniet van hun foto’s.”
Hoe is het voor je dat je moet stoppen?
“Het doet me wel zeer, maar ik heb doelbewust dat besluit genomen. Omdat ik last kreeg van artrose in mijn handen en later ook in mijn nek heb ik een aantal maal een lichtere camera gekocht. Ik heb wel drie, vier keer mijn toestel uit mijn handen laten vallen. Als het nodig is wil ik nog best wat doen voor de fotografieclub, bijv. bijscholing organiseren, of de fotoalbums beheren.”
Klopt het dat je iedere dag in Dalen te vinden bent?
“Ik ben echt een Dalenaar. Ik ga zeker vier keer per week naar Dalen. Op zondag ga ik naar het voetballen, op maandag ben ik op het voetbalveld, op dinsdag en woensdag ga ik op pad met vrienden. Ik ken veel Dalenaren en ik maak graag een praatje.”
Wat is belangrijk in je leven, wat geef je je kinderen mee?
“Mijn motto is: Je moet gelukkig zijn in het leven en voor geluk moet je een beetje vechten, het komt niet vanzelf. Tegen de kinderen (Frits en Diny hebben twee zoons) zeg ik dat ook: zorg dat je met elkaar gelukkig bent. Als je samen gelukkig bent dan ben je rijk. Zo ervaren Diny en ik dat ook. We hebben wel ieder onze eigen dingen, die vrijheid en dat vertrouwen moet je elkaar ook gunnen. Het mooie van ouder worden is dat de inhoud mooier wordt en dat je het leven meer waardeert. Ook gezondheid waardeer ik nu meer dan vroeger.”
Is er nog iets dat je wilt toevoegen aan dit interview?
“Ja! Het lijkt eenvoudig om mooie foto’s te maken, maar je moet het niet onderschatten! Het is ook niet alleen de foto maken, daarna ben je nog uren bezig om de foto’s goed af te maken. De fotograaf maakt de foto, dat is waar, maar goede foto’s vragen ook om goed materiaal. Camera’s moeten soms ook vervangen worden doordat ze veel gebruikt worden. Goede apparatuur is heel duur! Daar zou een budget of een modus voor gevonden moeten worden.”
