Johanna en Rieks Meppelink (hij is onze hoofdpersoon) ontvangen ons gastvrij in hun prachtige woning buiten Dalerveen. We installeren ons aan de eettafel, strategisch rekening houdend met de wederzijdse gehoormogelijkheden, want we moeten elkaar natuurlijk wel verstaan bij een interview! Al snel ontspint zich een gesprek, waarin zowel Rieks als Johanna geanimeerd menige anekdote vertellen.
U bent 84 jaar geleden geboren in Dalerveen. Uit wat voor gezin komt u?
“We waren een boerengezin, we hadden een kleine boerderij. Het gezin bestond uit vader, moeder, zeven jongens en twee meisjes. We hadden het hartstikke goed als kind, we waren een gezellige familie. Wij kinderen hielpen altijd mee op de boerderij, dat was heel gewoon. Ik ging bijvoorbeeld knollen plukken. We speelden ook vaak met andere jongens uit de buurt. Soms haalden we kattenkwaad uit, daar deed ik aan mee, maar ik durfde niet alles wat anderen durfden; ik stond eerder achteraan dan vooraan.”
Lijkt u op uw vader of meer op uw moeder?
“Mijn vader had een goed karakter en hij was een aanpakker, ondanks dat hij reuma had. Mijn moeder was een plezierig mens en een lieve vrouw. Ik lijk het meest op mijn vader, ook uiterlijk.”
U hebt in 1971 een loonwerkbedrijf opgericht. Wilde u dat altijd al?
“Na de lagere school in Dalerveen ben ik naar de ambachtsschool in Coevorden gegaan. Toen ik net van de ambachtsschool af was, kregen Johanna en ik verkering. Ik heb eerst twee jaar gewerkt als smidsknecht bij een neef van mij. Daarna ben ik machinist geworden in de melkfabriek. Daar was ik verantwoordelijk voor het onderhoud, de koeling en de bediening van de machines. Johanna’s vader had een boerderij en een loon- en grondwerkbedrijf in Vlieghuis en hij was hengstenboer. Johanna’s beide broers werkten ook in het bedrijf. Toen Johanna en ik vijf jaar verkering hadden ben ik in loondienst gekomen bij mijn schoonvader. Ik deed veel kraanwerk.
Nadat Johanna en ik getrouwd waren, woonden we vijf jaar in een salonwagen vlakbij Johanna’s ouders. Het was een leuke tijd, de salonwagen was best gerieflijk en lekker klein. In de daaropvolgende jaren werden onze drie zoons geboren. Na vijf jaar in de salonwagen hebben we hier op Dalerveen een oude boerderij gekocht. We hebben, met hulp van mijn broer, de woning helemaal verbouwd en er ons bedrijf gevestigd. Dat was in 1971. Mijn schoonvader wilde stoppen met zijn bedrijven. Johanna’s oudste broer heeft toen het loonbedrijf overgenomen, haar tweede broer de boerderij en wij namen het grondwerk en een kraan over.
We hebben het bedrijf samen opgebouwd. Johanna deed de handelsavondschool en zij verzorgde al het administratiewerk. We hadden in die tijd twee man in dienst. We kochten er nog een nieuwe kraan bij en we kregen al direct veel werk. Zo hebben we bijvoorbeeld de grond uitgegraven voor de eerste dertig huizen op de Huttenheugte. We hadden veel werk aan de gevolgen van de herfststorm van 1973, toen is er veel bos omgewaaid. We waren nog maar net begonnen, maar ik kocht er -omdat er zoveel werk was- een paar trekkers bij. We hebben er wel een jaar werk aan gehad.
In de strenge winter van 1979 moesten we veel sneeuw ruimen, bijvoorbeeld op de Huttenheugte. Alles was ingesneeuwd. Onze zoon lag in het ziekenhuis in Coevorden, daar konden we met de auto niet komen, dus toen zijn we er met de sneeuwschuiver naartoe gereden.
Het bedrijf groeide snel. We hebben jarenlang veel gewerkt voor de NAM. Omdat in de omgeving verschillende loonbedrijven stopten kwamen wij ook aan veel boerenwerk. Veel boeren zetten nieuwe stallen en schuren neer en dat gaf veel werk voor ons. Ook deden we veel werkzaamheden voor de ruilverkavelingen in Sleen en Dalen en voor de verbreding van het Stieltjeskanaal.”
In 1985 richtte u weer een bedrijf op?
“Ja, dat was samen met onze oudste zoon Henk. We deden mechanisatie en grondwerk. Onze zoon Erik kwam later ook bij het bedrijf. De beide jongens wilden graag bij het bedrijf wonen, daarom hebben Johanna en ik in 2001 hier deze woning laten bouwen. Onze derde zoon René werkt in Emmen bij een groothandelsbedrijf en woont met zijn vrouw in Nieuw-Schoonebeek. Ons bedrijf is enorm gegroeid. We bouwden er grote schuren bij en er is ook een winkel. Momenteel werken er ongeveer 29 personeelsleden.
We hebben het geluk gehad dat we de tijd mee hadden. Dat we gezond gebleven zijn was ook een factor die heeft bijgedragen aan het succes van het bedrijf.”
Dan heb je een groot bedrijf en je wordt ouder. Wat dan?
“Toen zei de notaris: “Je moet het over de jaren heen overdragen aan de kinderen.” Dat deden we. De jongens krijgen ieder hun deel. Wij zijn gestopt met werken en we kunnen hier blijven wonen zolang als dat gaat. Mijn werk was mijn hobby. Ik ga nog steeds met plezier iedere dag naar het bedrijf, dan heb ik contact met de mensen die er werken. Er is een man die al bijna vijftig jaar bij ons werkt! Ik vind het fantastisch om te zien hoe alles zich ontwikkelt. Er komt steeds weer iets nieuws. Wat ook erg leuk is dat een kleindochter en een kleinzoon nu in het bedrijf werken.”
Was er naast het werk en na het werk tijd voor andere bezigheden?
“Naast mijn werk had ik ook een paar bestuursfuncties, bijvoorbeeld bij Aold Daol’n. We gingen ook wel op stap. We hebben steden bezocht en ik ben op zakenreizen geweest, bijvoorbeeld naar Korea.”
Johanna vult aan dat ze met het gezin ook naar hun caravan op de camping bij Hardenberg gingen, maar Rieks kwam wel vaak later, zegt Johanna, omdat hij nog moest werken: “Dan moest hij eerst nog pershopen onderspitten.”
Wat waren ingrijpende gebeurtenissen in uw leven en hoe gaat u daarmee om?
“Dat was het overlijden van mijn broers en het overlijden van onze schoondochter in 2016. Het blijft je altijd bij. Maar je moet wel verder. Familie is heel belangrijk. Contact houden, de ander helpen en de ander zoveel mogelijk steun geven, dat moet je proberen te doen. Toen onze ouders gezondheidsproblemen kregen, hebben we ze zoveel mogelijk geholpen om oplossingen te vinden. Goed contact hebben met iedereen is belangrijk. Als je nooit iets meemaakt in je leven, begrijp je een ander niet. Je moet het samen doen en overleggen wat de mogelijkheden zijn. In moeilijke tijden hadden we veel afleiding in het werk. Steun van familie en vrienden is ook belangrijk. En we hebben een optimistische, positieve instelling.”
“Het komt zoals het komt,” zegt Johanna en Rieks vult aan: “Je aanvaardt het.”
Waarvan geniet u in het leven?
“We genieten van de dagelijkse dingen, van de omgang met de kinderen en kleinkinderen en met de familie en vrienden. We wonen mooi en we hebben rust. We maken graag uitjes. Een paar jaar geleden zijn we nog met onze zoon en schoondochter mee geweest naar Noorwegen.”
Enthousiast vertellen ze hoe ze geweldig genoten hebben van hun reis naar de Antillen, samen met Rieks’ broer.
Wat hebben we niet besproken en moet toch vermeld worden?
Rieks haalt nog wat herinneringen op aan de stormschade van ’73 en de sneeuwoverlast van ’79.
Dan sluit hij af met de woorden: “We hebben met elkaar altijd de boel aan het werk gehouden.“
Rieks Meppelink
Geboren: 6 mei 1941 in Dalerveen
Woont: zelfstandig, samen met Johanna in Dalerveen
Beroep: oprichter van Mechanisatie-, Loon- en Grondwerkenbedrijf Meppelink BV
Familie: drie zoons, vijf kleinkinderen en twee achterkleinkinderen
Burgerlijke staat: gehuwd met Johanna Vrieling
