Dalense punnikklosjes zijn in Nepal!

We zijn terug aan de keukentafel bij Désirée van der Linden om naar haar reiservaring te vragen en om te horen of de punnikklosjes en oude garenklosjes goed zijn aangekomen bij de school in Sailung, Nepal.

Oproep voor punnikklosjes

Misschien weet je nog dat wij eind februari een oproep plaatsten namens de stichting Ton Memorial School?
Daar is uiteindelijk goed gehoor aangegeven.
“Liep het in eerste instantie wat stroef, kon ik uiteindelijk toch zo’n 50 punnikklosjes en oude garenklosjes in mijn koffer meenemen. Zo was er een donatie van bijna 25 stuks oude, grote, houten garenklossen van iemand uit het buitengebied van Dalen. Dus met een doosje meegenomen kleine spijkertjes waren daar ter plaatse prima punnikklosjes van te maken.”, vertelt Désirée enthousiast.

Wie, wat, waarom

Met deze reis naar Sailung in Nepal, waar de Ton Memorial School staat, gingen naast Désirée ook de voorzitter van de stichting, Jan, en een betrokken donateur, Johannes, mee. De eerste stop was Kathmandu om daar contact te hebben met de lokale Rotaryclub. Donaties van Rotaryclubs zijn belangrijk voor stichtingen als deze.
Vanuit Kathmandu hebben zij vervolgens in een auto de reis van 8 uur naar Sailung gemaakt, met hun eigen koffers en meegebrachte (school)spullen en ook nog alle gevraagde boodschappen voor het dorp!

Namens de stichting gingen zij op 1 april het nieuwgebouwde geboortecentrum/gezondheidscentrum officieel aan de gemeente overdragen en uiteraard gingen zij kijken hoe het ervoor staat met de school en de verschillende lopende projecten.

Het geboortecentrum officieel overgedragen

“Wat een feest om zo’n mooi project af te ronden, te openen en officieel over te dragen! In december stond er alleen een betonnen karkas hè en nu is het een belangrijk en goed werkend gezondheidscentrum voor alle mensen uit de regio van Sailung.
De dag na de opening waren er al vijftien moeders met baby’s voor de vaccinaties die van daaruit gedaan gaan worden. Van alleen de foto word je al blij!”

Op de homepagina van de stichting, www.sailung.nl, staat een foto waarop de Nederlandse delegatie goed zichtbaar is en zeker ook door het blonde haar van Désirée. Bedolven onder bloemenkransen en sjaals genieten zij van het moment.
‘Dit kunnen we samen bereiken’, staat er duidelijk op de website van de stichting. En dat is wat zij gedaan hebben.

Einde schooljaar is Nepalees nieuwjaar

Het reisgezelschap was daar toen de leerlingen het einde van hun schooljaar op de Ton Memorial School en de start van hun vakantie vierden.
“Dat is altijd rond het Nepalese nieuwjaar volgens de Brahmaanse kalender, half april. In Sailung is dan ook nu het jaar 2081 begonnen.
De kinderen hadden per klas een eigen dans ingestudeerd, die opgevoerd werd op het schoolplein tijdens dit schoolfeest.”

Wat leuk, elke klas een eigen dans! Waarop Désirée meteen aangeeft; “Deze dans wordt echt het hele schooljaar geoefend en niet alleen voor de eindejaarsopvoering.
In de winter is het dusdanig koud in de school en gaan de klassen om beurten hun dans oefenen om warm te blijven. Het heeft dus ook duidelijk een ander doel en uiteindelijk als voordeel dat de dans er goed inzit tegen de tijd van de opvoering.”

Heb je de leerlingen aan het punniken gekregen?

“Het was heel leuk om met de kinderen bezig te zijn met alles wat we mee hadden. Ik had geplastificeerde kaarten met uitleg over punniken gemaakt en na het vinden van een goed YouTubefilmpje ging het helemaal prima.
Ik heb aan Aruna en haar vriendin van 14 jaar oud alles uitgelegd en zij vonden het heel leuk. Al het materiaal voor het punniken ligt nu op de school. Na de zomer hoop ik dat ze het gaan oppakken.”

Was dit de reis van je leven?

“Het was een levensverrijkende reis… een bewustwording van onze rijkdom”, geeft Désirée aan. “Het leven daar in Sailung ligt zo ver bij onze levensstandaard vandaan.”
Vooral het gemeenschapsgevoel, de vriendelijkheid van alle mensen, hun positieve houding en hun harde werken, heeft Désirée als bijzonder ervaren, geeft ze aan.
“Wat ik daar ervaren heb, is zo bijzonder, dat je ook beseft in wat voor ratrace wij leven. En je beseft  ook dat wij zéér rijk, zelfs verwend zijn met alles wat wij hier hebben. Nu ik het leven van deze kinderen en hun ouders met eigen ogen gezien heb, word je je daar nog meer bewust van.”

Bed & Breakfast

Het is een andere wereld geef je aan. Waar verbleven jullie in Sailung?
“Wij, Jan, Johannes en ik, verbleven bij Krishna, de directeur van de school in zijn huis.
Eén van de betere huizen daar, waar directeur Krishna met zijn vrouw Shanti, die ook leerkracht is op de school, met hun 2 jonge kinderen én ook nog 2 stagiaires wonen.
Er is dan wel weer een houten uitbreiding gebouwd bijvoorbeeld, want zij hebben ondertussen een heel gezinnetje. Maar dus ook die twee stagiaires in huis!
En toen kwamen wij daar ook nog bij. Zo veel mensen in dat huisje en je voelde je toch zo welkom. Wij werden geen enkel moment als last ervaren. Die mensen zijn zo gastvrij en ons dan ook nog zo dankbaar. Dat voel je aan alles wat ze voor je doen.”

Eten in eenvoud

“De vrouw van Krishna was op en top gastvrouw. Niemand van ons mocht ook maar iets voor haar doen. Even een kopje thee voor jezelf zetten? Nee hoor, dat deed zij. En dagelijks eten koken, voor ons allemaal. Vier keer per dag wordt er een eenvoudige maaltijd genuttigd.”

“Koffie of thee en wat fruit als ontbijt.
Dan wordt er een paar uur later rijst of noedels met dahl (een soort linzensaus) gegeten. Daarna, rond 14 uur, weer noedels of aardappels, lekker gekruid, en vaak met ei erbij. En dan rond 20.30 uur wederom rijst of linzen, soms met wat kip en weer ei.
Het eten bestaat hoofdzakelijk uit wat men zelf verbouwt. Aardappel en bloemkool. Een stukje vlees of kip is er alleen als er iets te vieren valt en  is dus een luxe.”

Leven in eenvoud

Natuurlijk krijg je tijdens het verhaal van Désirée een beeld van het eenvoudige leven en de omstandigheden, maar sommige dingen zijn voor ons niet echt meer voor te stellen.
“Wij konden gebruik maken van een ruimte waar je kon douchen”, vertelt ze. “Maar dit was ook de ruimte waar het water na een toiletgebruik weggespoeld werd. Daar met je blote voeten te moeten staan…maakt het besef van onze rijkdom en luxe heel groot.”
Daar hebben we inderdaad geen beeldmateriaal voor nodig.

Succes van de school

“De Ton Memorial School heeft Sailung en de regio veel gebracht.
Voorheen was je geletterd als je je eigen naam kon schrijven. Tot 1951 was onderwijs zelfs verboden en alleen beschikbaar voor de elite.
De kinderen van onze school behoren nu tot de 10% best opgeleide leerlingen van de regio. Zij krijgen ook Engelse les, de school wordt gezien als een communityschool en heeft een grote aantrekkingskracht in de regio waardoor kinderen soms wel anderhalf uur naar school lopen (en terug).

Een samenwerking met andere scholen is een wens vanuit de gemeente. Alle kinderen wat langer op school houden, is ook een wens en zou veel goed doen.
Directeur Krishna is echter nog geen 30 jaar oud, heeft een jong gezin, veel werk aan de groei van de school en doet het prima, maar ook nog andere scholen integreren, is echt wel een heel grote uitdaging.”

Regiofunctie van de school

“Het schoolplein en de directe omgeving worden gebruikt om de dorpelingen en mensen uit de regio te onderwijzen hoe landbouw te voeren en voor lokaal overleg.
Je ziet dan een groep volwassenen in een kring zitten met iemand die uitleg geeft.
Alleen aardappel en bloemkool telen wat nu gedaan wordt is eenzijdig, maar ja zo gaat het al jaren.
Sinds kort worden er proeven gedaan met plastic kassen en leren de mensen hoe dat werkt, want alles zit potdicht en zonder voldoende ventilatie gaat het kweken ook niet goed. Dat soort, voor ons, eenvoudige kennis is men nu aan het overdragen. Ondertussen wordt er onderzocht welke gewassen er in het klimaat op 2500 meter hoogte goed groeien.”

Oesterzwammenteelt vanuit het landbouwproject

Vanuit de samenwerking tussen Rotary Club Kathmandu en lokale landbouw specialisten is ook een test gaande voor de teelt van paddenstoelen .
Zo hebben die instanties nu de opzet gerealiseerd, naast de kweekkassen, voor kleine schuurtjes, van zwart plastic folie, waar zakken met stro en het juiste mycelium (wortelnetwerk van paddenstoelen) hangen, enkele gaatjes in die zakken te maken zodat daar de meest prachtige oesterzwammen kunnen groeien. Dus een aanvullend gewas voor de mensen om te eten, maar ook om te verkopen en dus geld te verdienen met dit nieuw ontwikkelde stukje landbouwgewas.”

Haar eigen verhaal

Het is inspirerend hoe Désirée vertelt over haar reis en haar ervaringen met ons gedeeld heeft. Hoe zij genoten heeft van al het moois wat in Sailung ontwikkeld is uit initiatief van hun overleden vriend Ton en wat de stichting uit zijn naam allemaal gerealiseerd heeft.

Voor de website van de stichting heeft Désirée zelf een stuk geschreven.
Lees haar ervaring in haar eigen woorden met nog meer mooie foto’s eens via deze link.