Deze dag gaat over zeer. Over hoe je met het schroom in je
benen en je tegen beter weten in de gordijnen
openschuift, van je tjonge jonge, en steeds het gesodemieter
van een nieuw begin en altijd dwarsliggen, tussen kaft en kaft
Over hoe je je wandelschoenen en bij terugkomst het park mee
de kamer in, maar je jezelf buiten hebt gelaten. Hoe je wrikt aan
alle schijnzekerheden en toch de rede, altijd kies je voor de rede.
Over meermaals moedeloos het hoofd schudden en zeeziekte.
Deze dag gaat over zeer. Over hoe je het meisje moet vergeten om
de jongen te onthouden, met het gejakker van alles willen weten
en niets weg kunnen strepen. Dat spechten nooit aan snavelpijn
lijden, je je afvraagt of dat ook voor de boom, voor dit begin geldt.
Of over het dooiproces van het brood op het aanrecht, hoe dat
je ineens ontroert en van aankleden weer niets komt. Van hoe
de dag wacht op een dolksteek en alles zwart wordt. En hoe het
goddelijke uur aanbreekt als alles opnieuw is volbracht.
Deze dag gaat over zeer. Over hoe je zonder aarzeling iedere avond
het bed instapt, en wederom verstrikt geraakt in de maat van
alledag. Over dat je zo gaat liggen dat je morgen dwars wakker
wordt. Alleen dan kun je met het schroom in je benen toch
golfbewegingen maken.
Marieke Lucas Rijneveld
18-05-2020
Voorgelezen bij ‘M.’ en gepubliceerd op Twitter 19-05-2020
Winnaar van de International Booker Prize 2020
Bezoek ook haar website via deze link : https://mariekelucasrijneveld.com
